-Nuk mund të krahasohen, – tha Tereza. Për ty puna ishte gjëja më e rëndësishme në botë, kurse unë mund të bëj çfarëdo lloj gjëje. Unë nuk humba gjë. Ti po, i humbe të gjitha.
-Terezë, – tha Tomasi, – nuk e ke vënë re se këtu jam i lumtur?
-Misioni yt ishte të operoje, – tha Tereza.
-Misioni, Tereza, është një fjalë koti. Unë nuk kam mision. Asnjë njeri nuk ka mision. Dhe është një lehtësim i paparë të kuptosh që jemi të lirë, se nuk kemi asnjë mision.
Nga toni i zërit, nuk mund të dyshoje për sinqeritetin e tij. Iu përhi sërish skena e pasdites: ai riparonte kamionin dhe asaj i dukej i plakur. Kishte mbërritur aty ku donte: ajo kishte dëshiruar gjithmonë që ai të ishte plak. Mendja i shkoi prapë te lepuri që e ngjishte pas fytyre në dhomën e saj të fëmijërisë.
-Ç’do të thotë të kthehesh në lepur? Do të thotë të harrosh forcën tënde. Do të thotë që tanimë asnjeri prej tyre nuk ishte më i fortë se tjetri.
Ata shkonin e vinin, me hapa vallëzimi nën tingujt e pianos dhe violinës. Tereza kishte mbështetur kokën në shpatullën e tij. Si në avionin që i kishte marrë të dy përmes mjegullës. Tani po ndjente të njëjtën lumturi të çuditshme, të njëjtin si atëherë. Ky trishtim do të thoshte: jemi në stacionin e fundit. Kjo lumturi do të thoshte: jemi bashkë. Trishtimi ishte forma, dhe lumturia përmbajtja. Lumturia mbushte hapësirën e trishtimit.
U kthyen në tryezën e tyre. Ajo kërceu edhe dy herë me kryetarin dhe një herë me djaloshin që ishte aq i dehur sa u plandos bashkë me të në pistë.
Pastaj u ngjitën lart që të katërt dhe shkuan në dhomat e tyre.
Tomasi rrotulloi çelësin në bravë dhe ndezi dritën. Ajo pa dy shtretër të puqur me njëri-tjetrin dhe pranë njërit shtrat një komodinë me një abazhur. Një flutur e madhe nate, e trembur nga drita, fluturoi nga abazhuri dhe nisi të vinte rrotull në dhomë. Nga poshtë vinin tingujt e mekur të pianos dhe violinës.
Autori: Milan Kundera
Përktheu: Saverina Pasho
Shtëpia botuese: Dituria
Viti: 2019
Fq. 302
