Ky sonet i kushtohet motrës së shkrimtarit, e cila vdiq në moshë shumë të re, Bedi Pipa.
Një nga lirikat më të dhimbshme në poezinë shqipe.
Arshi Pipa
Sonte kujtimi n’arratít e tija
Tue u-vjedhun prej t’errtave llogore
Ndeshi n’andërr atê qi e thirrun prore
Duket veç rrallë për trishtimet e mija.
Ishte si qe te stina e parë rinore
Kur ja stoliste ballin pafajnija.
E m’thonte: “Çka se vdiqa shpejt? Lumnija
Nuk qe për mue! E lashë nji përmendore!
Jo krejt u-bora ku m’u –sos mënxyra.
Si frymë un endem (a s e ndien?) rreth teje.
Të prîj aty ku t’urdhënon detyra,
të mproj nga çdo rrezik përmes beteje.”
I qeshën syt, i ndriti hir fëtyra…
O motër, vorri yt âsht mbrenda meje!
